Í gær kom ég heim frá Íslandi en stelpurnar dvelja áfram í tvær vikur. Ferðin heim tók tveim tímum lengra en venjulegt er og virtist maður alltaf vera að bíða í röð hvar sem maður var staddur. Þegar ég var svo kominn út af flugstöðinni á JFK þá er ekki það skemmtilegast að lenda í því að það er reynt að plata mann í svartan leigubíl ... þetta var eiginlega dáldið fyndið og ég gat ekki annað en brosað að manninum en sem sagt þá ætlaði í röð eftir yellow cab og tilkynnti manni það sem stóð fyrir utan og var að bjóða mér leigubíl ... þá spurði hann mig hvert ég væri að fara og sagði að leigubílaröðin til Manhattan væri ekki þar sem ég væri að fara og skyldi hann beina mér á réttan stað ... mér finnst líklegt að margir falla í gryfjuna sem eru að koma í fyrsta skipti en allavega svona til vonar og vara þá veit fólk það sem þetta les að gulu leigubílarnir eru bara í einni röð á JFK og þeir fara allir hvert sem þú vilt að þeir fari.

Það er alltaf gott að fara í frí heim til Íslands og gátum við afrekað ýmisleg. Inga Huld hélt meðal annars uppá afmælið sitt heima og var að sjálfsögðu boðið uppá amerískar bollakökur. Var þetta í rauninni í þriðja skiptið þá sem haldið var uppá sjö ára stórafmælið.

Við dvöldum líka í miklu afslappelsi í sumarbústaðnum og nutum þar góðs félagsskapar og Inga Huld sprellaði með frænku sinni og gátu farið í indíánaleik með dótið frá Húron indíánunum. Okkur tókst meira að segja að fara í menningarlega ferð á Heklusetrið sem er áhugavert að skoða ef einhver á leið þar framhjá. Að sjálfsögðu unnum við fyrir dvöl okkar og fórum nokkrar grjótaferðir í gilið og gátum því með góðri samvisku grillað góðan mat og notið kyrrðarinnar í heita pottinum.

Svo gátum við aðeins skellt okkur á lífið frameftir nóttu og notið dagsbirtunnar á nóttinni ... en kuldinn fór þó að segja til sín og var því betra að vera innandyra. Fengum okkur fisk á Silfri og má mæla með þeim stað þrátt fyrir að þjónustan hafi verið fyrir ofan garð og neðan. Að lokum var fjölskylduferðin í Gljúfurá og fyrir einskæra tilviljun þá náði ég í einn lax í annars laxlausri á og bjargaði það veiðisumrinu mínu!! Jóa tók sig vel út í sínum veiðiútbúnaði og renndi þolinmóð fyrir laxinn sem vildi þó ekki bíta hjá henni.

Ég er svo á leið til London að vinna og mun svo hitta Jóu í kóngsins Köben um helgina í húsmæðraorlofinu hennar ásamt fröken Evu og efa ég ekki að hún ásamt nýkrýndum dönskum kærasta sínum taka starf sitt alvarlega að sína okkur allt hið besta og skemmtilegasta sem þar býðst.

Fengum Bryndísi, Torfa og Konráð í kvöldmat en það vantaði eitt og annað í kvöldmatinn þar sem þegar ég var staddur á Grand Central að versla á markaðnum þar þá fór fólk að birtast hlaupandi úr öllum áttum og í allar áttir. Þegar ég kom út á Lexington þá hristist allt og skalf með miklum látum og steyg mikill reykur tugi metra upp í loftið úr götunni rétt hjá. Lögreglan og slökkviliðið birtist fljótlega og var öllum vísað burt (og ég án kvöldmatsins ...) og þurfti ég því að haska mér heim með smávegis krók á leiðinni til að sneiða framhjá gosinu úr jörðinni ... gekk framhjá einu pari af svörtum háhæluðum skóm sem einhver hefur sparkað af sér til að hlaupa hraðar heim. Þegar heim var komið með stoppi í annarri fiskbúð sem átti svo ekki til það sem vantaði þá kom í ljós að leiðsla hafði sprungið í jörðinni á Lexington á milli 41 og 42 strætis.

Þá erum við komin aftur í kotið og náðum að sækja Herra Níels fyrir lokun "hótelsins" hans. Gott og skemmtilegt ferðalag í frísku og notalegu loftslagi í Kanada. Að baki liggja um 1.000 mílur (1.600 kílómetrar) í valnum ... bíllinn var rúmgóður og leiddist engum á leiðinni ... Inga Huld dundaði sér í tölvuspilinu sínu og horfði á DVD til skiptis og leit einstöku sinnum upp þegar ég benti henni á fallegu náttúruna ... Jóa var að sjálfsögðu upptekin við að skemmta mér og passa að við værum alltaf á réttri leið. Gistum eina nótt á leiðinni heim í Hamptons þar sem Bryndís, Torfi og Konráð eru með hús í láni ... gátum þar komist á ströndina, á kanó og fengum grillaða hamborgara í kvöldmatinn. Þrátt fyrir gott frí þá er alltaf gott að koma heim.

Quebec er meiriháttar skemmtileg borg með evrópsku miðaldaryfirbragði samofnu með frönskum, breskum og amerískum áhrifum. Það var auðvitað Pain au Chocolate í morgunmat úr Boulangeri´inu og einsog í Mont Tremblant var hægt að nota franska orðaforðann daginn út og inn. Við vorum bara í gamla bænum sem er innan virkisveggja og í einu horninu er rammgert virki sem Bretar byggðu gegn innrás Ameríkana á sínum tíma ... þetta virki er nú vaktað af mönnum íklæddum sama búningi og lífverðir drottningar í Bretlandi ... dáldið skemmtilegt.

Yfir borginni blasir rúmlega 600 herbergja lúxushótel sem byggt var við upphafsstöð lestarlínu sem lá þvert yfir Kanada. Þar sem lestarnar réðu ekki við að draga matar- og svefnvagna yfir hóla og hæðir Kanada þá voru byggð lúxushótel með reglulegu millibili svo fínir farþegarnir gætu nú fengið sinn fína mat og fegurðarblund. Fórum þar í skemmtilega skoðunarferð þar sem leiðsögukonan sagðist vera fædd árið 1863 og hafði búið á hótelinu síðan ... fengum við að skoða ýmsa sali og íverur, meðal annars þar sem Winston Churchill plottaði D-daginn ásamt fleirum ... það herbergi var með tveimur stórum arinstæðum svo hann gæti askað af vindlinum sínum ...

Á leiðinni frá Quebec var stoppað í þorpi Húrona sem er skammt utan Quebec en þeir fengu þar smáskika til að byggja sér hús og eru með lítið safn þar ásamt búð þar sem er hægt að kaupa ýmislegt indíánadót og voru þar seld mörg falleg skinn af refum, úlfum, ísbjörnum, björnum og fleiri dýrum ...

cheers

Í morgun lauk dvöl okkar í fjallasælunni í Mont Tremblant og haldið var til Quebec með stoppi í Montreal. Við brölluðum ýmislegt í fjöllunum t.d. fórum við í river rafting þar sem við fórum í family rafting 7km niður River Rouge - Ingu Huld fannst það meiriháttar og fékk hún að sitja fremst í bátnum þannig að það gusaðist mest yfir hana þegar við fórum niður flúðirnar ... síðan syntum við í ánni, hentum okkur í strauminn og fengum að hoppa ofan af kletti og útí ... mikið fjör og vorum við lúin eftir róðurinn.

Við fórum einnig í 30km hjólatúr sem tók okkur hálfan dag ásamt nestisstoppi en þar sem við þurftum einnig að hvíla okkur og slappa af þá vorum við líka dugleg að hanga í sundlauginni, sóla okkur og rölta um fjallaþorpið. Óvænt var einnig byrjunin á 9 daga International Blues Festival og var af því tilefni búið að setja upp slatta af sviðum víðs vegar um þorpið ... okkur gafst þar tækifæri til að hlusta á ýmsa blúsara eins og Jimmy James, Mike Deway, Harry Manx og Janiva Magness ásamt fjölda annarra sem ég hef ekki hugmynd um hverjir eru.

Við stoppuðum aðeins nokkra klukkutíma í Montreal þar sem það rigndi mestallan tímann. Okkur gafst þó tækifæri til að kíkja á tvær stórar og fallegar kirkjur, fyrri kirkjan var St. Joseph´s Oratory sem er að ég held stærsta kirkja sem ég hef séð og slær hún út bæði St. Pauls í London og Notre Dame í París, seinni kirkjan var Notre Dame Basilica sem var ólíkt þeirri fyrri öll skreytt innandyra í gulli og öðru fagurlegheitum.

Einnig kíktum við í jólavörubúð og fengum okkur crepes ásamt því að rölta eilítið um gamla bæinn áður en við brunuðum áfram á áfangastað.

Inga Huld varð sjö ára gömul í dag! Við komum í gær til á Hotel du Lac í Mont Tremblant í Laurentian fjöllum sem eru í rúmlega klukkutíma fjarlægð í norðvestur frá Montreal. Á leiðinni frá Niagara fossum sem var um 490 mílna keyrsla, gistum við eina nótt og gaf það okkur tækifæri til að skoða Toronto í hálfan dag. Toronto lítur út fyrir að vera róleg og þægileg borg en samt með nóg af kaffihúsum og öðru skemmtilegu að skoða. Við fengum okkur kaffi á Queen Mother cafe sem bauð uppá alveg rosalegar tertur. Merkilegt hvað mikið er tengt við ensku kóngafjölskylduna hér. Aftur fannst okkur merkilegt þegar við keyrðum frá Ontario sýslunni yfir í Quebec sýsluna að þá tók franskan yfirhöndina og skyndilega voru allar vegamerkingar á frönsku og þar sem við stoppuðum var manni heilsað á frönsku og það alltaf fyrsta tungumálið til að vera notað.


Í tilefni dagsins í dag þá mátti Inga Huld plana daginn og það átti sko að gera mikið. Sem betur fer skein sólin glatt og valdi hún að byrja á því að fara í útisundlaugina hér og minigolf um morguninn.



Síðan var haldið í picknic og gengum við uppí skíðasvæði Mont Tremblant og komum okkur svo fyrir í einni brekkunni með nestið okkar. Á leiðinni niður sáum við að þeir eru búnir að malbika hlykkjótta braut niður neðri hlutann af fjallinu og gat maður setið á litlu og lágu hjóli og brunað þar niður. Þetta féll í kramið hjá Ingu Huld og skelltum við okkur eina ferð.




Mont Tremblant skíðaþorpið sjálft er lítið og rólegt þorp og fengum við okkur göngutúr þar. Inga Huld var búin að sjá í einhverjum bæklingi að það væri góður Crepes staður í boði og vildi hún fá kaffitímann þar. Hún fékk sér rosalegt banana split crepes með vanilluís, rjóma og súkkulaðisósu ... var að sjálfsögðu allt allt of mikið en það var vel við hæfi. Þegar komið var aftur á hótelið var ekki hægt að slappa af og gengum við því niður að vatninu og fengum hjólabát sem við sigldum á vatninu í um klukkutíma. Við enduðum þennan góða dag á Prime Rib steik á hótelveitingastaðnum og var hún meiriháttar góð. Maturinn hér töluvert betri en á Niagara fossum sem er gott þar sem við eigum eftir að eyða heilli viku hér og er þá betra að geta fengið gott að borða.

cheers